شب بخیر آقای نویسنده

مثل ماه
نگاه تو شکوفه میزند
در شب های بی سرانجامی
وقتی چشمانت
بالهای سپیدش را میگسترد
بر فراز شهر خاموش،
شیروانی ها از پرتو نوری که می تابد
تو را میستایند

|برداشتی آزاد از جورج سفریس|

خوشبختی
کودک معصومی بود که
روی خیالم راه میرفت
و من دهانش را بوسیدم
کاش در حصرِ گذشته نبودم
و راه خانه را گم نمیکردم
در این شهر
که باران
زمین ش را آینه کاری کرده
زندگی آبی ...
و مرگ
_آغوش این مادر مهربان
چقدر دست نیافتنی ست

|به آلزایمر|

اندوهی که در دهانم قد میکشید
تنهاییِ ژرفی بود
که نه در قلبم ،
روی
شانه هایم سنگینی میکرد
ای کاش آدمی
رازی نداشت
و بی واهمه و
آشکارا
عشق می ورزید

قطار مرگ شتابان پیش می آمد
اما افسوس
این بار
دهقانی نبود که خود را
فدا کند

| تسلیت به بازماندگان فاجعه سمنان|